ජීවිතය පුදුමාකාරයි...මෙහෙම කීවට ජීවිතය කියන්නේ මොකක්ද කියන ප්රශ්නෙට නිර්වචනයක් තාමත් අපි ළඟ නෑ..දුක සතුට සිනහව කදුල තනිකම පාලුව වේදනාව ආදරය විරහව මේ හැම දෙයක්ම ජීවිතේ ඇතුළෙ තියනවා අඩු වැඩි වශයෙන්..මිනිස්සු විදියට අපි විදිනවා ...විදවනවා,,හිනාවෙනවා,, තවත් වෙලාවක කෑ ගහලා අඩනවා,,ප්රශ්න වලට උත්තර හොයනවා..ඉතින් මේ හැම දේම ජීවිතේ ඇතුලෙ තියන හින්දම ජීවත් වෙනවා කිය්න්නේත් මේ හැම දේටම කියලයි මට නම් හිතෙන්නේ...
ධනය ,බලය, ස්ත්රීත්වය, පුරුෂත්වය, අදහස් මතවාද ,අනුව අපි එකිනෙකාගෙ ජීවිතය වෙනස්...එත් අවසන් හුස්ම පිට වන තුරුම වෙනස් නම් වලින්,,විවිධ ක්රම වලින්,,අපි හැමෝම කරන්නේ ජීවත් වෙන්න උත්සාහ කරන එක...ඉගෙන ගන්නේ ....අලුත් දේවල් හොයන්නේ රැකියාවක් කරන්නේ ජීවත් වෙන්න..දුප්පත් පොහොසත් පන්ති පරතර හදාගෙන...උගත් නූගත් බෙදීම් හදාගෙන සමාජය බෙදන්න පුලුවන් හැම විදියකටම බෙදාගෙන මිනිස්සු හැමෝම කරන්නේ මැරෙනකම් ජීවත් වෙන්න උත්සාහ කරන එක.කවුරුත් දන්න ඒත් කාටවත් තේරුම් ගන්න උවමනාවක් නැති ඇත්ත තමයි ඒ...
මුලින් කිව්වා වගේ සමාජයේ මිනිස්සුන්ගේ ජීවිත ගෙවෙන්නේ එකිනෙකාට වෙනස් විදියට..අදුර දුරු කර ගන්නවත් විදුළි එලියක් නැතිව කුප්පි ලාම්පුවෙන් එළියක් හොයන මිනිස්සු ඉන්න රටේම තවත් පිරිසක් තමන්ගෙ මන්දිර නේක වර්ණ විදුළි බුබුලෙන් සරසලා.එක වේලක් කුසට බත් ඇටයක් හොයන්න යදින මිනිස්සු ඉන්න රටේම තවත් පිරිසක් නිකරුණේ කෑම බීම ගහගෙන.රටෙනුත් එහා උසස් ආයතන වල අධ්යාපනය ලබන දුවා දරුවන් අතරෙම තවම සපත්තු දෙකක්වත් නැතිව එකම නිළ ඇදුම වත්කම කරන් ගමේ ඉස්කෝලෙට අඩි තියන දරුවන්ද නැතිවාම නොවේ...ඇති කරන සුරතලාගේ බෙහෙත් වේලට පවා ලක්ෂ ගණනින් වියදම් වෙද්දි තවත් පිරිසක් ආණ්ඩුවේ ඉස්පිරිතාලෙන් හම්බෙන බෙහෙත් ටික ගන්න වරු ගණන් පෝලිම් වල
මේ ගැන කතා කළොත්ගොඩක් දෙනෙක් දකින්නේ එක්කො මේ පන්ති පරතරය ...නැත්තම් දේශපාලනය..මන් ඇත්තටම උත්සාහ කළේ මේ ජීවිතය කියලා කියන්න ...ඒ අතර අපිට අවබෝධ වෙන ගැටලු සහගත තැන් නැතුවාම නෙමෙයි...කොහොම වුණත් මේ ජීවිතය...ඒකට මුහුණ දෙන්න බැරිව අකාලයේ ජීවිතය නැති කර නොගන්න ඕනම කෙනෙක්ට මන් කිව්ව වගේ මොනම විදියකට හරි ජීවත් වෙන්නම වෙනවා...
ජීවත් වීම ගැන ගොඩක් අය ගොඩාක් කතා කියනවා...දුකක් දරා ගන්න...පාලුව ගෙවාගන්න ...වැටුණු තැනින් නැගිටින්න හැමෝම තවත් කෙනෙක්ට කියන්නේ එහෙම.ඒත් අහන කෙනා වගේම කියන කෙනත් දන්නවා කොයි තරම් අමාරුද ඔය කියපු දේවල් කරන්න කියලා..අමාරුවෙන් හරි ඒ දේවල් කළොත් අවසානෙ ඉතුරුවෙන්නෙත් සතුටක් ..
ජීවිතේ හරි අවදානමක්...පුන්චි වරදකට පුලුවන් ඉතුරු කාලෙම විනාස කරලා දාන්න ..ඔව් ඒක ඇත්ත..ඒ නිසා ජිවත් වෙන්න ඕන හරි පරිස්සමෙන් .හැබැයි පුන්චි වරදකට සමහර වෙලාවට පුලුවන් කවදටත් වඩා ශක්තිමත් විදියට අපේ ජීවිතේ හදන්නත්..අය කවදාවත්ම නොබිදෙන විශ්වාසයක් එක්ක..ඒ නිසා වැරදීම් වැටීම් අහිමිවීම් ජීවිතේට ආශිර්වාදයක්...
මේ තරම් දුරක් ජීවිතේ ගැන අකුරු එකතු කළේ කවදාවත් නොදැකපු මුහුණුපොතේ සොයුරියක් මගෙන් ජීවිතේ ගැන අහපු නිසා..මගේ පාසලේම නැගනියක්.ජීවිතේට බොහෝ අහිමිවීම් හිමි කරගත් මා වැනිම ස්ත්රියක්...දෙමාපිය සෙනෙහස රැකවරණය නොලද තවත් දරුවෙක්..අධ්යාපනය මහා වදයක් ලෙස සිතූ ජීවිතය එපා වූ මිනිසෙක්. ..............................
ඈ මෙන්ම මා මෙන්ම තවත් ජිවිතේ කලකිරීම විදින්නවුන් අපි අතරම .අපිට වෙන්කරලා අදුරගන්න බැරි වුණාට දුක හන්ගන් හිනාවෙන මිනිස්සු ඕන තරම්...කියන්න තියෙන්නේ ජිවිතේ ඔයාගෙ කරන් ජීවිතේ විදින්න කියන එක තමයි...තව කෙනෙක් කියනවට තමාව හෑල්ලු කරනවට බයේ අපි යන පාර අපි වෙනස් කරන්න ඕනද...දියුණුව කියන්නේ උසස් අධ්යාපනය රජයේ රැකියාව තට්ටු මන්දිර යාන වාහනම නෙමේ..ඒත් ඒවත් ජීවිතේ කොටසක්.ඒ නිසා ආමිසයෙන් පටන් අරන් ප්රතිපත්තියකට ජීවිතේ හදා ගත්තාම තමයි ගොඩක් ලස්සන ...
ලස්සනට අදින්න, විලාසිතා කරන්න, කන්න බොන්න ,සතුටු වෙන්න තහනමක් නෑ...ඒක කොයි තරම් දුරට කරනවද ,කොතනින් නතර කරනවද කියන තීරණය ගන්න ඕන තමන්මයි...හැඩ වෙනවා,, සල්ලි මත්තෙ නැහෙනවා කියන මිනිසුත් කරන්නේ ඔය දේම තමයි..
ඒ නිසා ලස්සනට ජීවත් වෙන්න ජීවිතේ හදා ගන්න එක තියෙන්නේ තමන්ගෙම අතේ...අපි ඕන තරම් අඩල ඇති ඉස්සරහටත් අඩයි..එහෙම කියලා අපිට හිනාවෙන්න තහනමක් නෑ...ඒ නිසා හිනා වෙන්න අමතක කරන්නත් එපා...ඕන තරම් මිනිස්සු අපෙ ජීවිතේට එයි .ආවටත් වඩා ඉක්මනින් සමහරවෙලාවට යන්නම යයි..එහෙමත් නැත්තම් අපි ළගම ඉදියි..අපිට ඔවුන් නිසා දුක සතුට වේදනාව දැනෙයි..ඒ තමයි ජීවිතය..
ජීවිතය කවියක වචන වගේ ,චිත්රයක පාට වගේ,,නව කතාවක් වගේ හැම වෙලේම ලස්සන නෑ..හැබැයි අපිට ඒක ලස්සන කරගන්න පුලුවන්..එකපාරම. සමහර වෙලාවට කීප වතාවක් උත්සාහ කළාට පස්සෙ..ඒ තමයි ජීවිතේ හැටි.ලැබීම් නොලැබීම් මැද්දෙ ..දුක සතුට මැද්දෙ ලාභ අලාභ මැද්දෙ අපිට ජීවිතේ පැටලිලා...ලෙහා ගන්න අමරුයි..ඒත් ලෙහා ගත්තොත් ජීවිතේ ලේසියි.
මම මේ ලිව්වේ ජිවිතේ ගැන මට දැණුන දේ ගැහැණු පිරිමි බේදයක් නැතුව හැමෝටම පොදු කාරණය.මේ කතාවට ඕන තරම් දොස් ඒවි..ඒකත් ජීවිතේම කොටසක්..කොහොම වුණත් මම කියන්නේ ඔබ ඔබම වෙලා ජීවිතය ආමිසයෙන් ප්රතිපත්තියට අරන් යන්න...ඔය ගමන ඇතුලෙ ජාතිය ආගම තමන්ගෙ රට අම්මා තාත්තා කොටින්ම කියනවනම් මුල අමතක නොකිරිම තුළ ඔය ජීවිත තවත් ලස්සන වෙයි....
වාශු
